Шон Мендэс пераглядае свае адносіны з славай і поспехам. Нягледзячы на тое, што яму ўсяго 26, канадскі выканаўца і аўтар песень быў вядомы больш за дзесяць гадоў – упершыню ён стаў вядомым у 2013 годзе на Vine, платформе для абмену відэа, якая нават больш не існуе. З тых часоў ён пабудаваў кар’еру, ашаламляльна паспяховую па любых паказчыках.
Кожны з чатырох яго папярэдніх студыйных альбомаў уваходзіў у Billboard 200 на нумар адзін, у той час як чатыры яго сінглы сабралі больш за два мільярды патокаў Spotify кожны. Адзін з іх, “Señorita” 2019 года, – гэта гарачы лацінаамерыканскі поп-дуэт з яго тагачаснай партнёркай Камілай Кабела (яны рассталіся ў 2021 годзе, але застаюцца блізкімі сябрамі). Але іншыя – «Stitches» 2015 года, «Treat You Better» 2016 года і «There’s Nothing Holdin’ Me Back» 2017 года – больш тыповыя для бадзёрага гітарнага стылю Мендэса. Кароль поп-року Джон Майер заўсёды аказваў на яго найбольшы ўплыў.
Стаць мегавядомым у падлеткавым узросце не абышлося без праблем. У 2021 годзе Мендэс удзельнічаў у 7 канцэртах у сусветным туры “Wonder”, калі абвясціў, што адмяняе астатнія 80 выступаў, каб засяродзіцца на сваім псіхічным здароўі. «Пасля размовы з маёй камандай і працы з неверагоднай групай спецыялістаў у галіне аховы здароўя стала больш ясна, што мне трэба ўзяць час, які я ніколі не прымаў асабіста, каб зазямліцца і вярнуцца мацнейшым», — сказаў ён у той час.
Мендэс таксама сутыкнуўся з пастаянным вірам жорсткіх і непатрэбных здагадак аб сваёй сэксуальнасці. Ён звярнуўся да гэтага на сцэне ў Рэд-Рокс, штат Каларада, у канцы кастрычніка, калі сказаў прыхільнікам: «Сапраўдная праўда пра маё жыццё і маю сэксуальнасць заключаецца ў тым, што чалавек, я проста высвятляю гэта, як і ўсе. І гэта сапраўды страшна, таму што мы жывем у грамадстве, якое можа шмат сказаць пра гэта. Я спрабую быць сапраўды адважным і проста дазваляю сабе быць чалавекам і адчуваць рэчы. І гэта пакуль усё, што я сапраўды хачу пра гэта сказаць».
Калі Tuzin сустракае Мэндэса ў Лондане за пару месяцаў да гэтага катарсічнага моманту, ён усё яшчэ прывыкае да таго, каб зноў быць на публіцы. «Я адчуваю сябе вельмі моцна, а таксама адчуваю сябе па-іншаму», — кажа ён пра вяртанне ў рэжым поп-зоркі. «Я думаю, што на гэты раз сама музыка патрабуе зусім іншага асяроддзя і энергіі. Нават проста зайшоўшы ў пакой з усімі вамі пасля [my gig] мінулай ноччу, я думаю, у вас, хлопцы, проста іншая энергія вакол мяне з-за музыкі. Так што крута. Мне гэта падабаецца».
За дзень да гэтага інтэрв’ю ён выканаў кожны трэк са свайго інтымнага, народнага новага альбома “Shawn”, які выходзіць сёння (15 лістапада) у лонданскім Каралеўскім тэатры Друры-Лейн. Сцэна была асветленая свечкамі і старадаўнімі дыванамі, а расслаблены Мендэс спяваў, усміхаўся і дзяліўся гісторыямі. Ён таксама іграў на фісгармоніі, інструменце, падобным на арган, якім ён авалодаў, вывучаючы традыцыйныя песні кіртан, якія азначаюць адданасць у некалькіх індыйскіх рэлігіях.
Да таго, як ён пачаў працаваць над “Шонам”, гэтая гульня на інструменце дзеля чыстай радасці дапамагла Мендэсу аднавіць сувязь са сваёй творчасцю. «Я не сядзеў за піяніна і рабіў папсу, я нешта спяваў [that’s] Больш за 10 000 гадоў, і гэта проста выбіла мяне з галавы», — кажа ён.
Пры напісанні “Shawn” Мендэс натхняўся класічнымі выканаўцамі песень, у тым ліку Джоні Мітчэл, Бобам Дыланам і Джэймсам Тэйларам. Як дарэчы, альбом завяршаецца шчырым выкананнем “Hallelujah” Леанарда Коэна, аднаго з самых уплывовых музыкаў Канады. «Я размясціў вокладкі [that song] у інтэрнэце на YouTube, калі мне было, напрыклад, 15 ці 16 гадоў, і я насамрэч ніколі не звяртаў увагі на тэксты, таму што я ніколі не мог зразумець канцэпцыю таго, з чым ён лічыўся, а гэта была ідэя Бога і духу», — тлумачыць Мендэс. «І ў 26 гадоў пасля таго, як я перажыў свае ўласныя адносіны з гэтым, гэтыя тэксты былі такімі рэзананснымі, і гэта быў зручны час, каб [record it].”
У шчырым інтэрв’ю In Conversation Мендэс распавядае пра напісанне свайго новага альбома з «месца сапраўднасці», перспектыву распачаць яшчэ адно турнэ па арэне і тое, як ён ацэньвае поспех на дадзены момант сваёй кар’еры.
На канцэрце вы казалі пра тое, што «The Mountain» з’яўляецца вельмі важнай песняй з вашага новага альбома. Якая гісторыя стаіць за гэтым?
«Магчыма, гэта не для ўсіх, але для мяне ёсць даволі экзістэнцыяльнае месца, куды я люблю часам бываць. У мяне проста была маса пытанняў пра розныя рэчы. І я думаю, што гэта быў толькі момант для мяне, каб расказаць свой бок гісторыі і проста заявіць пра сябе. Звычайна мяне не хвалюе, пра што людзі пішуць у артыкулах і гэтак далей, але была пара, якой я проста сказаў: «Гэта лухта». Мне трэба напісаць песню, каб…”
«Для мяне гэта надавала сіл, таму што канчатковая лінія кожнага [musical] фраза такая: «Дык называйце гэта як хочаце». Вы можаце сказаць, што я гэта, і сказаць, што я гэта, але я ведаю, што я». І гэта была фраза, якая ўзмацняла моц, да якой я мог дабрацца».
У апошнім папярэднім прыпеве песні вы спяваеце: «Вы можаце сказаць, што я занадта малады / Вы можаце сказаць, што я занадта стары / Вы можаце сказаць, што мне падабаюцца дзяўчынкі ці хлопчыкі / Усё, што вам падыходзіць». Ці надавала сілы спяваць гэтыя словы ў даволі гуллівай, бесклапотнай форме?
«Дакладна, дакладна. На нас так моцна ціснуць, каб мы ведалі ўсё, і каб мы былі настолькі яснымі ва ўсім. Акрамя таго, я дакладна ведаю, хто я ёсць, і таксама паняцця не маю. Я высвятляю гэта, як і ўсе астатнія. Такім чынам, гэта проста вясёлая канцэпцыя ў цэлым, калі людзі кажуць: «Гэта тое, што я ёсць». Гэта абмежавальна. Тады вы не дазволіце сабе стаць чымсьці лепшым, чым вы маглі сабе ўявіць. Магчыма».
Усе спрабуюць выявіць сябе ў свае дваццаць, але мала каму з нас даводзіцца рабіць гэта з тым яркім позіркам, які вы кідаеце на сябе.
«Я цаню, што вы гэта сказалі – я згодны. І так, я размаўляў пра гэта з сябрам учора ўвечары. Вы ведаеце, ціск адкрыцця сябе ў вачах грамадскасці можа быць вельмі раздражняльным і расчаравальным. Ці гэта можа быць магчымасць зрабіць гэта такім чынам, што, спадзяюся, натхніць іншых людзей быць у парадку з блытанінай у рэчах».
Ці адчуваеце вы, што знайшлі баланс паміж публічнай і прыватнай асобай, ці гэта пастаянныя перамовы?
«Так, гэта сапраўды залежыць ад дня. Таму што я перажыў ваганні, калі я проста выдаляў сацыяльныя сеткі і рабіў выгляд, што мяне ніхто не бачыць, і гэта было няправільна. А потым я прайшоў праз месцы, дзе я магу думаць толькі пра тое, што думаюць людзі [and] як яны бачаць мяне, і гэта было няправільна [either]. Так што так, гэта пастаянныя адносіны, як і ўсё “.
Ці адчуваеце вы, што цяпер можаце аказваць на сябе меншы ціск? Таму што, відавочна, вы ўсё яшчэ хочаце, каб гэты альбом атрымаўся як мага лепш.
«Так, безумоўна. Шчыра кажучы, я так знясілены клопатам аб тым, каб усё атрымалася такім чынам, які свет лічыць паспяховым. Я стаміўся ад гэтага, таму што ўспрыманне таго, што гэта самае важнае, прывяло мяне да самай дэпрэсіі і знясілення, якую я калі-небудзь адчуваў у сваім жыцці. І я нават не кажу гэта знясілена – я надзея Я не кажу стомленым.
«Шчыра кажучы, я проста клапачуся пра тое, каб быць шчаслівым, і мне вельмі важна быць сабой. Вядома, я хачу, каб гэта было добра, вядома, я хачу, каб людзі любілі гэта, але я дакладна не хачу, каб людзі любілі гэта і [for] гэта рабіць добра, ахвяруючы сваім шчасцем і пачуццём сябе. Такім чынам, гэта тое, дзе я з гэтым “.
На канцэрце вы казалі пра тое, што ў мінулым адчувалі сябе вельмі адзінокімі на сцэне. Ці адчувалі вы гэта некаторы час, ці гэта паступова дакранулася да вас?
«Я думаю, што гэта паступова падпаўзла. Ведаеце, я пачаў [my career] іграючы ў кінатэатрах толькі з акустычнай гітарай, і ўсё адчувалася значна больш звязаным. А потым, калі ўсё станавілася ўсё больш і больш, я проста адчуваў сябе фізічна далей ад людзей, але таксама і эмацыйна далей. Я адчуў: «О, значыць, я на гэтым п’едэстале ці нешта падобнае», і я не ведаю чаму, але я адчуваў сябе далёкім і далёкім. І Джон Маер сказаў гэтую вялікую рэч у інтэрв’ю. Ён сказаў, што яго мара – каб сцэна была на адным узроўні з натоўпам. Ведаеце, відавочна, што сцэны ніколі не будзе [physically] ўзровень. Але метафарычна я думаў, што гэта мае вялікі сэнс».
Ці падабаецца вам ідэя зноў правесці велізарны тур па арэне?
«Шчыра кажучы, я думаю, што ўва мне заўсёды ёсць частка, якая хоча пайсці, сыграць і зрабіць вялікае шоу – гэта было б так шмат энергіі і было б весела. І я не збіраюся дазволіць майму страху перад мінулым кантраляваць будучыню ў гэтым сэнсе. Такім чынам, калі гэта жаданне пачне вяртацца, я не буду з ім змагацца. Так што так, я дазволю гэтаму разыграцца».
Як для вас цяпер выглядае поспех?
«Гэта выдатнае пытанне, чувак – гэта тое, пра што я думаю кожны дзень … Калі мы гаворым пра гэтае інтэрв’ю, напрыклад, калі я выходжу з гэтага пакоя і кажу: «Гэй, я сапраўды быў самім сабой у тым інтэрв’ю, я не Я не спрабаваў спадабацца яму, я не спрабаваў спадабацца камеры, я не спрабаваў спадабацца нікому. Я проста быў шчыры,” гэта надзвычай паспяховая рэч. Таму што я думаю, што гэта цяжка зрабіць як чалавеку.
«Я не сцвярджаю, што раблю гэта ўвесь час. Я думаю, што мы заўсёды чуллівыя і ў курсе ўсіх, спрабуем дагадзіць і ўсё такое. Такім чынам, поспех для мяне – гэта тое, ці было гэта сапраўдным? І пасля гэтага людзям гэта спадабалася? А потым усе астатнія рэчы. Маёй марай было б быць цалкам аўтэнтычным, і каб гэта была песня нумар адзін, і каб там былі сотні тысяч людзей. Гэта мара, і я буду яе трымацца».
«Шон» Шона Мэндэса цяпер выходзіць праз Island.